Hoş kokulu, pembe renkli bir meyvedır. Çiğ yenildiği gibi reçel ve marmelât da yapılır.

Gülgiller familyasından olan çilek yıllık, otsu bir bitkidir. Yapraklarının diplerinde çıkan incecik uzantılar çileğin toprak üstü sürünücü saplarıdır. Bunların boğum yerlerinden toprağa dokunan kısımlarından ek kökler çıkar. Yazın toprak üstü kısımları kurur, toprak altı gövdesi kışın da yaşar. Bahar gelince uzun ve sürünücü toprak üstü sapları yeniden çıkar. Beyaz, küçük çiçekler açar.

Çileğin irili ufaklı, kokulu, kokusuz, yabani veya özel olarak yetiştirilen birçok çeşitleri vardır. «Dağ çileği» küçük, fakat güzel kokuludur. «Frenk çileği» ise koyu kırmızı renktedir, orta boy bir cevize yakındır, fakat pek kokusu yoktur, tadı da mayhoştur. En iyi cinsi «Osmanlı çileği»dir. İstanbul’da yetişen bu çilek hem hoş kokulu, hem de kırmızıdır. Ondan sonra «Ereğli çileği» gelir. Bu cins çilekler daha sert, daha kırmızıdır. «Arnavutköy çileği» denilen cins de makbul sayılan çileklerdendir. Hem güzel kokuludur, hem suludur.

Çilekte bol miktarda A, Bı, B2 vitaminleri, potasyum, kalsiyum, fosfor, kükürt, magnezyum, sodyum ve demir de vardır.

Çileğin başlıca özelliği de şeker hastaları tarafından korkusuzca yenilebilmesidir. Fakat böbreklerinde taş ve kum olanlara çok miktarda çilek yememeleri tavsiye edilir.

*Kan temizleyici etkisi vardır. Diş etlerini güçlendirir. Çilekte yer alan ellagic asit kanser hücrelerine karşı koruyucudur.